Masa¿ jest jedn± z najstarszych dziedzin wiedzy lekarskiej. Historia masa¿u wywodzi siê ze Staro¿ytno¶ci, kiedy to by³ on uzupe³nieniem obrzêdów religijnych, a z czasem czê¶ci oddzia³ywañ medycyny ludowej. Zapocz±tkowany w Indiach i Chinach, stanowi³ naturaln± metodê lecznicz±. Ju¿ Hipokrates, a potem Celsus i Galena wskazywali na wykorzystanie masa¿u w poszczególnych jednostkach chorobowych. W Staro¿ytnej Grecji masowano sportowców przed zawodami, aby nat³u¶ciæ ich cia³a oliwk±. Poniewa¿ w ¦redniowieczu nast±pi³ zastój nauk medycznych, równie¿ i masa¿ przesta³ byæ powszechnie stosowany. W XVI wieku technik± masa¿u zaj±³ siê francuski lekarz Ambro¿e Paré. W wyniku badañ nad fizjologi± masa¿u oraz w oparciu o obserwacjê pozytywnych skutków masa¿u u chorych po operacjach, w swojej pracy naukowej og³osi³ on masa¿ jako oficjaln± metodê leczenia.
Tym samym problemem zajmowa³ siê w XVII wieku lekarz Friedrich Hoffman (1600- 1672). Opieraj±c siê na w³asnych badaniach i obserwacjach opracowa³ program stosowania masa¿u w licznych przypadkach chorobowych. W XIX wieku najwiêkszy wk³ad w rozwój masa¿u leczniczego w³o¿y³ szwedzki lekarz Per Henrik Ling (1776- 1839). Zosta³ on wspó³autorem „szwedzkiej gimnastyki", w zakres której wchodzi masa¿ leczniczy. Zasady masa¿u ze wskazaniami i przeciwwskazaniami do jego wykonywania okre¶li³ holenderski lekarz Johan Mezger (1839- 1909). Powo³a³ on do ¿ycia prawdziw± szko³ê masa¿u klasycznego i uwa¿any jest za autora „masa¿u naukowego". Istotny wp³yw na rozpowszechnianie masa¿u mia³a równie¿ polska my¶l naukowa. Dziêki publikacjom naukowym lekarza Izydora Zab³udowskiego (1851- 1906) masa¿ by³ traktowany na równi z innymi dzia³ami wiedzy medycznej. Wraz z rozwojem fizjologii i neurofizjologii powstawa³y nowe metody masa¿u: segmentarny, limfatyczny, ³±cznotkankowy i okostnowy. W Polsce wielu wybitnych fachowców z zakresu rehabilitacji leczniczej zajmuje siê propagowaniem masa¿u, jednak program studiów medycznych jest w dalszym ci±gu bardzo ubogi w elementy rehabilitacji i masa¿u. | 
